Verdwaald in de woestijn

Met opgeheven hoofd kunnen we Yogyakarta verlaten. We zijn niet gevallen voor de gelikte praatjes van de diverse Batik verkopers: 'Vandaag is de laatste dag van de speciale expositie','Deze winkel wordt gerund door de kunstenaars zelf','Special price for you my friend'.Met pijn in ons hard nemen we afscheid van ons knusse kamertje met zwembad en een prachtige tuin. Dag Yogya, dag Borobudur tempel, Ramayana balet, vervelende becak-chauffeurs en sultan paleis.

Op naar de Mount Bromo waar we na 11 lange en angstige uren in een minibus 'Nee je kunt hier niet inhalen!' en 2 uren wachten in een plaatselijk toerbureau 'Nee we willen niet bijbetalen voor een extra trip!' arriveren. We eten wat en gaan vroeg naar bed want ons wekkertje staat afgesteld op 03.45.

Om 04.00 uur stipt sta ik te bibberen van de kou voor ons berghotel. Ma ligt met buikklachten in bed. Mijn Nederlandse vrienden zijn volgens de in-sjalen-en-mutsen-gehulde-
gidsen al vertrokken. Er zit dus niets anders op dan met mijn zaklamp zelf de weg naar berg Bromo te zoeken. Natuurlijk biedt zich al snel een locale 'redder in nood' aan. Maar wanneer ik hem halverwege de tocht de prijs vertel die ik bereid ben te betalen voor zijn diensten dreigt hij er op zijn paard vandoor te gaan. Wanneer ik niet reageer stapt hij weer af. De prijs (1 E) is kennelijk toch niet zo slecht.

Na een wandeling van een uur bereik ik de trap die naar de vulkaankrater leidt. Boven word ik geconfronteerd met een staaltje 'Indonesische veiligheid'. Een gammele constructie van regenpijpen moet verhinderen dat vermoeide toeristen en waaghalzen van de glibberige kraterrand het borrelende putje inrollen. Oppassen dus! Na de zonzopgang zet ik met de Canadese Carol de terugtocht in door de woestijn van zwart zand, zo blijkt in het daglicht. Alles lijkt anders en het baken Mt. Bromo ligt nu achter ons. Wanneer we na 1 1/2 uur nog ons hotel niet hebben bereikt komen we tot de conclussie: we zijn verdwaald! En mijn bus naar Bali vertrekt al over een uur......

Gelukkig zien we in de verte twee scooters in onze richting rijden.We mogen mee! De tocht bij onze 'redders' achterop blijkt nog een hachelijk avontuur op zich......De brommertjes glibberen alle kanten uit in het mulle zand maar dit is geen reden voor onze chauffeurs om gas terug te nemen.Uiteindelijk gaan we maar 1 maal onderuit en belanden we onder de 'goeie' kant van de brommer (lees: de kant waar de uitlaat niet zit!) Toch nog vrij ongedeerd kom ik ruim op tijd aan in het hotel vanwaar wij naar Ubud op Bali vertrekken.

We maken ons nu klaar voor het hoogtepunt van het jaar : Het Ogoh-Ogoh festival. Volgende keer meer hierover.....