Dagje brommeren: verdwaald en zonder benzine

Vandaag willen we eens niet met een tourtje maar huren we een brommertje en gaan zelf op pad. Ons doel is China beach (plaats waarAmerikanen tijdens de oorlog tot rust kwamen) en de marmerberg bij Danang. De weg er naartoe is snel gevonden. We komen onderweg een gigantische ‘supermarkt’ tegen. Op het parkeer terrein staan alleen brommertjes die in de gaten worden gehouden door diverse beveiligingsbeampten. Om te parkeren moeten we langs een doolhof van touw rijden en een kaartje halen bij een van de beampten. De supermarkt blijkt een soort groothandel voor ondernemers waar we ons prima vermaken met het uitproberen van diverse uniforms (en voor veel vermaak zorgen!)

Langs China beach ligt een strook met vissershutjes die veel weg heeft van een sloppenwijk. De kleurrijke ronde vissersbootjes liggen gewoon op de rijbaan. Prachtig om te zien. Voorbij Danang komen we in een prachtige baai een ‘Resort’ tegen. Het park blijkt echter in puin te liggen. De laatste tyfhoon heeft zijn sporen hier achter gelaten. Overal liggen omgewaaide bloempotten en de rieten dakjes zijn van de hutjes gewaaid. Men is druk bezig met restauratie werkzaamheden en er is geen toerist te bekennen maar als we de oprijlaan oprijden staat ons een warm welkom te wachten. ‘Nee hoor, het restaurant is gewoon open’. ‘Het verschil tussen de Amerikanen en Vietnamezen is dat de Amerikanen een park pas openen als alles af is terwijl de Vietnamezen openen en bouwen tegelijk.’ ‘Dit is veel efficienter’ aldus onze kok, alias ober, alias tourgids.

We zijn de tijd vergeten en bij het verlaten van het Resort begint het al te schemeren. Dan blijkt pas hoe groot Danang is! We kunnen de weg terug naar Hoi An niet vinden. Er zijn geen verkeersborden en de vriendelijke Vietnamezen sturen ons allen een andere richting uit. Uiteidelijk vinden we een binnenweg waar de brommers, fietsen, wandelaars en bussen ons van alle kanten inhalen. Meestal zonder licht en soms aan de verkeerde kant van de onwerlichte smalle rijbaan. Een vriendelijk mannetje schiet ons te hulp.’Follow me to Hoi An’. Tien kilometer voor Hoi An begint ons brommertje te stotteren en staan we stil. Ons mannetje komt gelukkig terug. ‘Why you don’t follow?’ ‘No petrol!’ antwoord ik. (Stomme toeristen).

Dit probleem zal zich vaker voor doen: van de meeste brommertjes werkt de benzinemeter niet en even verder op staat al een paal met benzine in een soort colafles. We redden het tot Hoi An en ineens is ons oude mannetje verdwenen. Hoe kan dit? Geen ‘look in my shop please’ als bedankje? Er zijn toch nog vriendelijke Vietnamezen zonder verborgen agenda!

Een kopte koffie met appelgebak van de Nederlandse Hans (Lighthouse café) hebben we wel verdiend! Bedankt Rein Jan en Anoesjka voor de tip op jullie site!

Nog even genieten van het prachtige Vietnamese Macau en het mooie weer voor we doorvliegen naar Buon Ma Thuot.